KINESIOLOXÍA, de onde vén?

O nacemento da kinesioloxía foi en 1964, grazas ao Dr. George J. Goodheart (1918-2008), quiropráctico que desenvolvoeu un método de diagnóstico, o cal hoxe coñecemos como Kinesioloxía aplicada.

Todo comezou durante o tratamento dun paciente que sufría serias dores no seu ombreiro dereito e que a pesar dos esforzos de Goodheart, a dor persistía. Goodheart observou mediante o test muscular clásico de Kendall e Kendall (https://www.youtube.com/watch?v=n8zRF56N-Ou8) que o paciente presentaba un músculo débil que non conseguí a reforzar. Pero, un día constató que masaxeando zonas dolorosas determinadas de éste (puntos sensibles), conseguiu fortalecelo.

Máis adiante, descubriu a relación entre o funcionamento dos músculos e determinados meridianos da medicina tradicional chinesa. E comprobou que mediante a manipulación de determinados puntos de acupuntura e outros puntos reflexos se podían fortalecer os músculos.

O Dr. Goodheart consideraba que hai tres factores que van estar sempre presentes na saúde: estrutural, químico e emocional. Estes tres factores conforman a Trilogía de a Saúde, os cales son completamente dependentes os uns dos outros, é dicir, se algún deles está mal, está alterado por calquera causa, os outros dous, inevitablemente, tamén estarán afectados.

Por outra banda, no ano 1980, Raphael Van Assche, fisioterapeuta e osteópata belga, evidenciou durante unha exploración clínica outro feito moi sorprendente.

Unha paciente amiga súa consúltalle por unha lumbalxia aguda. E durante a valoración fascial do psoas-ilí aco, músculo implicado na maioría destas alteracións (elevació n das extremidades superiores do paciente por encima da súa cabeza, de forma pasiva, observando a lonxitude das devanditas extremidades), Van Assche observou como case sempre unha extremidade máis curta, que significaba que o psoas estaba implicado. Pero, o feito sorprendente foi que naquel momento a paciente comezou a relatar a súa historia familiar e o proceso que lle había levado a aquela situación, de modo que durante a súa explicación a lonxitude das súas extremidades superiores variaba coma se o espasmo aparecese e desaparecese. Curiosamente, despois dun intre de falar, a lonxitude dos brazos permaneceu estable, é dicir, as dúas extremidades tiñan a mesma lonxitude. As dores e a disfunción remitiron.

Ante este feito tan novo, evidenciou que unha forte tensión emocional modifica o ton muscular dunha persoa, por esta razón á paciente alongábaselle unha extremidade no momento en que a súa tensión emocional se liberaba, ata o punto en que a completa liberación emocional aliviou a súa lumbalxia.

Lumbalxia que se comprende moi ben coñecendo o relato desta paciente, que explicaba que estaba a cortar unhas flores no seu xardín mentres pensaba nunha difícil relación que tiña cun familiar seu, agachada encorvada sobre a xardineira no momento en que sonou o teléfono e era o seu marido chamándoa para dicirlle que aquel parente estaba a chamala. Ao incorporarse con rapidez para acudir ao teléfono, produciuse o espasmo dos músculos lumbares e notou unha intensa dor na zona, aparecendo a lumbalxia.

Grazas a este feito, Van Assche deduciu que había tanta emoción nesta persoa, os psoas estaban xa tan contraídos, que a chamada de teléfono significou o ú ltimo estre s que o seu corpo non puido aguantar. Foi a pinga que colmou o vaso.

Ás veces buscamos fóra o que o noso corpo leva tempo tentando dicirnos. Un cansanzo que non entendemos, unha emoción que se repite, unha sensación que nos pide parar, unha alteración dixestiva… todo iso son mensaxes.

O corpo non mente.